The Signature Day !!

आज कॉलेजात सिग्नेचर डे होता !!

काही जण हातावर सह्या करत होते ,
काही जण गालावर ,
काही तळहातावर ,
तर काही अवलीये बेफिकरे
सह्या अक्षरश: मानेवर करत होते
आणि करून घेत होते !!

स्स्स्स्स्स्स्स्स्स्स्स्स्स्स्स!!

मग तू आलीस ,
तेव्हा वाटलं आपणही करावी एक सही..

खुप आधी कधीतरी ,
तू मला म्हणाली पण होतीस ,
"तुझी सही अगदी हटके आहे "!
मला माझ्या सहीसाठी तशीच जागा हवी होती ,
हटके ,अगदी हटके !!

किंबहुना intimate च !!

मग त्या एका क्षणात ,
मन तुझ्या देहभर फिरुन आलं !

पण हवी ती जागा मिळाली नाही !
आणि मग तू जेव्हा माझ्याकडे पाहीलं

तेव्हा लक्षात आलं,
तुझ्या गहि-या डोळ्यांच्या डोहामध्ये
फक्त मला पाहताना जे तरंग उमटतात ,
त्या तरंगाची नियमित होणारी आवर्तने
जशा त-हेने माझ्याकडे पाहतना अनियिमित होतात ,

ती तरंग ओली ,
थोडी भिजली,
माझ्यासाठीच सजली ......"आवर्तने "

म्हणजेच माझी intimate signature आहे!!
विनायक!
९ मार्च २०१७
(#theUltimateInitmateSignatureDay !!)

तुझी माझी भेट !!

तुझी माझी भेट ठरली आहे ..
आणि भेटायच ही तसं पक्कं आहे..
लक्षात ठेव..
कुणी सांगितले की,
सात फ़े-यात सात जन्म आहेत म्हणुन?
आपली भेट त्या फ़े-यातली नाहिच..
खरे तर कुठल्याच फ़े-यातली नाहि..
जन्मा मृत्युच्या ही नाहि..
खरे तर सात मोजायचे कसे अन कुठुन?
प्रत्येक वेळी पहिल्यांदा भेटतो न आपण?
हि धर्मा-कर्मा ची बंधने फ़क्त या जन्मात आहेत ,
हे लक्षात ठेव..
फ़क्त देहाच्या मागण्या दिसतात जगाला..
अन त्यासाठी देवा-धर्माला बनवुन..
त्यात भल्या बु-याची भर टाकुन,ग्रंथ लिहिलेत..
कुठल्याच ग्रंथाने मनाची बाजु नाहि मांडली..!
प्रत्येक धर्म मन मारुन अनेक मागण्या करतोय..
या यज्ञात हे सारंच भस्मसात करायचं आहे..
त्यात तुझी-माझी समिधा पडायलाच हवी..
लक्षात ठेव..
प्रत्येक वेळी मी नव्याने येतो..
तुझ्या शरीरात शिरतो..मग जळुन खाक होतो..
अन तुला तुझं तरी आठवंत का की तु कधी
जळाली नाहिस या सगळ्यात ..?
आपण एकत्र आल्यावर यज्ञ असतो देहांचा ,
कुठे ?कोण जळतं ? हे समिधांना कळतं कुठे?
माझ्यातुन वेगळी केली तर तु राख अहेस ..
लक्षात ठेव..
या जन्मात श्वासांनी मागणी केली ..
म्हणाले ,तु भेटली तर आम्ही सोडुन जाउ ..
मी सगळ्यांची मागणी पुर्ण करण्याचं ठरवलं आहे..
तुला भेटणार आहे ...अन श्वासांना मुक्त करणार आहे ..
तुला भेटल्यावर तसा ही त्यांचा उपयोग नाहि ..
किंवा तुझ्या श्वासांची परतफ़ेड करुन त्यांना परत घेउ..
ही देवाण घेवाण कशी करायची..अन त्यानंतर उरणार काय ?
हा प्रश्न ही तुला सोडवायचा आहे..
लक्षात ठेव..
हे प्रश्न-उत्तर..खरे-खोटे...आत्मा-परमात्मा..
देव-मानव,चांगलं-वाईट,तुझं-माझं...
आकाश-प्रकाश,बरे-बुरे,चुक-बरोबर..
या सगळयांच्या पार आपण भेटणार आहोत..
जिथे धर्मा-कर्माच्या ,देवा-मानवाच्या मागण्या नसतील..
इतकेच काय देहाच्या ,श्वासांच्या मागण्या नसतील..
कारण हे सगळं सगळं खोटं आहे..
फ़क्त तुझी-माझी भेट तेवढं शाश्वत सत्य आहे ..
हे लक्षात ठेव..

विनायक

हि तेव्हाची गोष्ट आहे

हि तेव्हाची गोष्ट आहे ,

जेव्हा माझ्या हाताच्या रेषांमध्ये तू बघत होतीस तुझं  भविष्य
अन मी तुझ्या गहि-या डोळ्यांमध्ये शोधत होतो माझं  आयुष्य  ..

जेव्हा लायब्ररीच्या मेजेवरती एका टोकाला तु असता काटा यायचा अंगावर . .
अन पुस्तकातला गुलाब फिदा व्हायचा तुझ्या गुलाबी रंगावर ।

हि तेव्हाची गोष्ट आहे ,

जेव्हा मोबाईल जळायचा हिशोबाच्या वातीवर . .
पेट्रोलचा हिशोब मुद्दाम लिहायचा पाटीवर  ।

तू बोलणार उद्या याच दिवसभर  ओझं व्हायचं . ,
तू भेटली एकदा की सगळं जग माझं व्हायचं ।

हि तेव्हाची गोष्ट आहे ,

जेव्हा एक कॉफी दोघात घेऊन मिरवयाचो शेअरिंग वाल्या गप्पा ,
तुला कुठलं व्यसन नाही न ? तुझा एक फीअरींग वाला कप्पा !

भेटण्यासाठी कुठल्याश्या सुंदर जागेचं  सांगितलं नाव आठवतंय . .
सुंदर जागी ठरली भेट टळली होती हे आठवतंय !!

हि तेव्हाची गोष्ट आहे,

एक साळुंकी दिसल्यावर दुसरी शुभशकुन शोधत फ़िरायचो ,
अन आपण दोघे साळुंकीच्या जोडी सारखे दिसायचो,

वाढदिवसाला मुद्दाम ए ते झेड अक्षरांचं ग्रीटींग बनवायचो ..
अन त्यातल्या आय एल यु च्या जागी विशेष खुणा सजवायचो..

हि तेव्हाची गोष्ट आहे,

लायब्ररी गाठायचो अभ्यासायला उगाच कुठला सोपा विषय
तुझ्या कडुन समजाउन घ्यायचो त्यातला खोल आशय !!

आशय समजावून घेताना एक आठवणींचं पिंपळपान ठेवलं होतं
त्या पानावरच्या जाळीसारखं आयुष्यगान जपलं होतं,

आपलं नातं त्या जाळीसारखं सुबक,नाजुक होत जीर्ण व्हायला हवं
तुझ्या माझ्या गोष्टींनं तेव्हाच्या.. आता पुर्ण व्हायला हवं!!

रांगोळी आणि फुल

तू
अगदी 'रांगोळी' सारखी आहेस
अनेक रंगी,
पाहिले की प्रसन्न वाटावे अशी ,
सगळ्यांचे स्वागत करणारी ,
अनेक आकारांतून आकर्षित करणारी
सणावारात ,त्या त्या सणाला,
तशी तशी होत जाऊन
सोबत करणारी ।
दिवाळीला कधी शांत संयत दिप बनुन
तर
वसंतपंचमीला चित्ताकर्षक रंगांनी भरून
तू नेहमी असतेस अगदी जवळपास माझ्या ..
मी ? मी कोण?
मी ते फुल ज्यात तुझे जवळपास सगळे गुण आहेत ।
पण
मी उधळला जातो आकाशात
उन्मुक्त विजयानंदात ,
मी प्रेमात मिरवतो ,
मी सखीच्या अंबाड्यात विसावतो ,
मी ओंजळीत भरून घेतला जातो ,
मी शैय्येवरती पसरला जातो ।
कुठल्याही उंचीवर ने मी त्या उंचीशी सामावुन घेतो |
पातळी सोडलीच मी तर ,
शेवटच्या प्रवासातहि सोबत येतो
अगदी पायाखाली दहा हात उतरून....
अन् तु?
"तुला पातळी चा शाप आहे,तु ती सोडु शकत नाहीस !
तु तुझी पातळी नाही ओलांडु शकत ,
नेहमी समांतर रहातेस,
आकाश आणि धरतीच्या मिलनरेषेला !"
यालाच मर्यादेचे नाव देऊन ,
तुला बंदिस्त केलं आहे एकाच पातळी वर आम्ही ।
विनायक ।

२२ जानेवारी २०१५

Phonetic Vs Photographic

नुकतंच एक मित्र म्हणाला कि, " तुझी  memory phonetic आहे ,
म्हणजे photographic नाही "
"म्हणजे ?"
"म्हणजे बघ आमुक आमुक दिवशी ,
तमुक तमुक व्यक्तीने काय रंगाचा शर्ट घातला होता ?
हे तुला आठवत नाही
पण तेच तमुक तमुक प्रसंगात
अमुक एक व्यक्ती काय बोलली होती ?
हे तुला आठवत
एकदम स्पष्ट ! हो न ?"

हम्म .....

तरीच तू शेवटचं  भेटली तेव्हाच्या एक दिवस आधीपासुन
सगळे आवाज आठवतात मला ,

तुझा मेसेज आला तेव्हा मेसेज टोन काय होता ते आठवतं ,
मेसेज येण्या आधी तो जुना फोन किंचित किनर्या आवाजात
लाईट फेकायचा ते आठवतं ,

भेटण्याच्या दिवशी शुभ्र पांढर्या रंगाच्या तुझ्या ड्रेस मध्ये येताना
नेहमी सारखी जीन्याला धरून गिरकी घेताना
आपल्या जुन्या कॉलेजचा  लाकडी जीना कुरकुरला  होता ,

"हाय हिल घातली की ग्रेसफुल चालावं लागतं" म्हणायचीस ना ?
तू येताना तुझ्या ग्रेसफुलनेस चा आवाज नवे हाय हिल्स सांगत होते

जवळ येउन, अगदी जवळ येउन  उभारलीस तेव्हा
तेव्हा इतक्या तरल स्पर्शाना पण  आवाज असतो हे कळलं

हृदयाच्य धडधडीचे चे आवाज होते तेही अगदी स्पष्ट आठवतात
ठोक्यांचे  ताल  तुझे वेगळे आणि माझे वेगळे अगदी स्पष्ट आठवतात मला ,

तुझ्या निळ्या डोळ्यांना काय  म्हणायचं होतं ते ऐकू आलं होतं मला
आपल्या समोरच्या रोपट्यावर झालेली पानांची कुजबुज
आणि अनेक विस्फारलेल्या डोळ्यांचे मोठे आवाज अजूनही आठवतात मला .

मी " नाही " असं काही अस्पष्ट बोलल्यावर काचेला  तडा गेल्याचा आवाज येतो तसा
आवाज आला , त्यातला पारा वाहतो तसा एक आवाज आला

हे सगळे phonetic क्षण photographic रित्या टिपले आहेत मी ,
फक्त एकच सांग … .

एक मोठा दगड बांधून समुद्राच्या तळाशी मनाला सोडुन दिलं तर
 समुद्र तळापर्यंत पोहोचेपर्यंत अनेक  आवाज येतात ,
आणि तिथे पोहचल्यावर तिथल्या शांततेचा एक आवाज येतो ,

मला भेटली पुन्हा कधी तर
माझ्या हसण्यातला  तेवढ्या शांततेचा phonetic sound
photographic करून कोरून घे
पुढच्या अनेक जन्मात आपल्याला ती मेमरी  हवी आहे !! 

आनंद

मध्ये एका रानवेडयाची शोधयात्रा  या सुंदर पुस्तकात एक छान वाक्य होतं "एक पुर्ण ऋतुचक्र एका जंगलात घालवायची इच्छा होती ती पुर्ण झाली".
मला असा विचार आला कि आपली अशी एखादी इच्छा देवाने पुर्ण करायची म्हटले तर आपण काय म्हणु ? लगेच माझ्या फ़िल्मी मनाने उत्तर दिले सुद्धा ! "एक पुर्ण फ़िल्म तिची कथा निर्मात्याला /दिग्दर्शकाला ऐकवली गेल्यापासुन रीलीज होयीपर्यंत अनुभवायची आहे आणि फ़िल्म कोणती तर तेहि उत्तर लगेच आले : "आनंद" !!
मागे रणजीत ने उत्तम लेख लिहला त्यामुळे तेव्हापासुन डोक्यात आनंद होता ,
( अर्थात मनात कायम असतो तेव्हा सक्काळी सक्काळी डोक्यात गेला. :) )
रणजीत ने अप्रतीम लेख लिहला आहे ज्यात त्याने फ़िल्म  चा दर्शनी भाग कव्हर केला आहे ,
 पण माझी खात्री आहे पडद्यामागेहि बरेच काहि  अप्रतीम असे काहि घडले असणार नक्कि .
पडद्यावर जरि कायम मृत्यु चे सावट असले तरि या लोकांनी धमाल केली असेल पडद्यामागे , जबरद्स्त केमिस्ट्री असणार सगळ्यात हे नक्की त्याशिवाय इतके अप्रतीम सादरीकरण झाले नसते, असे सगळे क्षण अनुभवायला मिळायला हवे होते . आणि याची प्रचिती रात्री कौन बनेगा बघताना आली .
बच्चन सांगत होता कि शेवटचा सीन ज्यात तो हमसुन हमसुन रडतो त्यात तो हसत होता म्हणे खरे तर !!
देवा, एक रोल दे रे! या फ़िल्म मधला अगदि दारासिंग ज्या पाप्याच्या पितराला उचलुन फ़िरवतो तो रोल पण चालेल !
किंवा इसाभाइच्या रीहर्सल मध्ये त्याच्या बाजुला उभे असणारे मक्ख चेहर्याचे शिपाई पण चालेल !

"इसे कविता कि किताब मे रखुंगा , जैसे कविता एक बिते पल कि निशानी होती है , वैसे ये फ़ुल एक बिते पल कि निशानी बनके रहेगा !"

"मै एक भी शर्त नही हारा हु !
हमारे लिये क्या खाली खुर्सिया बजेगी ?

क्या करु गुरुदेव मेरे तो डायलॉग हि खतम हो गये !

अल्ला करे ये शर्त रघुकाका  जीत जाये !

काय संवाद आहेत एक एक  .

आता पुन्हा आनंद बघाताना हे पोस्ट करतोय .

दुस-या मौत तु एक कविता है नंतर .......... !

आनंद मरा नहि आनंद मरते नहि !

समानता

माझ्या इतक्या कामाचे
माझ्या इतके पैसे घेते ,
माझ्या सोबत ऑफिसात यॆउन ,
माझ्या सोबत  निघुन जाते ,

माझ्या इतक्या सुट्ट्या
माझ्या इतक्या बुट्ट्या
माझ्या इतकी हाइक
अन माझ्या सारखी बाईक ,

माझ्यासारखा बॉस तिला
अन त्याचा माझ्यासारखा त्रास तिला ,
कधी आनंदाने गाणे गाते
माझ्यासारखी शीळ मारते ,

विचारात घेतले जाते
मीटिंगमध्ये  तिचे प्रत्येक मत
तिच्या मतालाही ओवर द टेबल
माझ्या मता इतकीच  पत

तिच्याइतकि भुक मलाही ,
तिच्याएवढी दमणुक मलाही ,
तिच्यासारखा माणूस मी
अन माझ्यासारखी मानव ती

तरी बसमधल्या खुर्चीला  मी घाबरतो
माझ्या दमणुकिला मी समजावतो
हॉटेलातल्या family only शी घुटमळतो
पोटातल्या भुकेला समानतेने पिटाळतो !



विनायक