Thursday, May 12, 2011

तीळ ..


पाठीवरचा तीळ ती कण -कण लपवून गेली ..
तीळ तीळ मरणं ,हळू हळू समजावून गेली ..!!

ती आली जेव्हा बहुपाशात,रमली अशी की,
अप्सरांनाही ओढ माझ्या बाहुंची भुलवून गेली..!!

दीसली बेफ़िकिर अशी जेव्हा वळली कुशीवर ,
समुद्र लाटांस फ़ेसाळत्या ,बेफ़ामी शिकवून गेली..!!

हासली जेव्हा किण-किण चांदण्यापरी,
पाण्यास ’खळाळणे’ विशेषण सुचवून गेली..!!

स्पर्श होता उन्मत्त माझा,दात ओठी दाबुनी,
लाजाळूस त्या खरी सलज्जता देउन गेली..!!

संग दोन घडीचा करूनी भन्नाट ऐसा..
पाप-पुण्य सारे मिथ्या ऐसे वदवून गेली..!!

धुंद ओलेत्या तनुचे दाविले ब्रम्हरूप जेव्हा,
वेद-मंत्र-गीता-पोथ्या सारे जाळून गेली.. ...!!


कंठी कृष्णदोरा बांधता दुस-या कुणी..
श्वास आठव्या जन्माचा रुजवून गेली..!!

खूण काय पटावी त्या उनाड जन्मी ??
या जन्मीचा तीळ ,जिव्हेवर सजवून गेली..!!

तीळ-तीळ,क्षण-क्षण,पळ-पळ,,,,,,,,,,,जन्म-जन्म,
भेटू नक्की ..देऊन शब्द ती ,विसरून गेली...!!

विनायक
१७ एप्रिल २०११
at
Labels:

1 comment:

Subscribe to: Post Comments (Atom)

प्रलयगीत

 दिवस मोगरा होतो  रात्र सायली होते ,  तुझिया अस्तित्वाने  श्लोक-शायरी होते।  मी धुनी पेटवत असता तू यज्ञाचे मंतर गाते , मी अलख निरंजन म्हणतो ...

  • नक्षत्रांचा प्रवास..
      चल आता सुरु करूत .. आपला नक्षत्रांचा प्रवास.. सापदलीच तर जिन्कुत सारी .. आणि करुयात त्यांची आरास.. मग आणखी दोघे चौघे येतील आपल्यामागे ...
  • प्रलयगीत
     दिवस मोगरा होतो  रात्र सायली होते ,  तुझिया अस्तित्वाने  श्लोक-शायरी होते।  मी धुनी पेटवत असता तू यज्ञाचे मंतर गाते , मी अलख निरंजन म्हणतो ...
  • कवितांची बंदुक
    कवितांची बंदुक करावी , त्यात वेग वेगळ्या भावनांच्या कविता, गोळ्या म्हणून भराव्या ,, शरीरापेक्षा जास्त त्या मनाला भिडाव्या  .. अन हवे त...